Ontroeren

Officieel ben ik nog geen lid van de Stichting EB25, maar ik mag wel al meedoen met het winterklaar maken.
De zeilen zijn eerder deze week al in de winterberging gedaan, en ook een hoop los spul is al van boord gehaald.

Vóór we aan de winteraankleding beginnen, moet eerst het roer eruit gelicht worden. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, lijkt me. Een massief eikenhouten plaat in de vorm van een halve klok, 1 meter 80 hoog, volgezogen met water, en als afwerking beslagen met ijzer. ‘Nee, die drijft niet,’ wordt mijn vermoeden nuchter door de anderen bevestigd. De schattingen over het gewicht schommelen rond de 150 kilo. ‘Gelukkig is er een vorkheftruck in de haven,’ weet ik.

‘Ja, jammer dat de chauffeur nergens te vinden is,’ constateert Sybrën daarop nuchter.

‘Maar hoe krijgen we dat ding er dan in vredesnaam uit?’

‘Gewoon, met een takel.’

Ik kijk om me heen, nergens een val te bekennen. ’t Zal me benieuwen. Jos en ik hijsen Sybrën even de mast in voor een stevige lijn naar boven, en presto, samen met de giek hebben we vanuit de top ineens een takel met 4-voudige vertraging. In een wip ligt het roer op het achterplecht uit te druipen.

Dan beginnen de commando’s te komen, rustig en beslist: ‘Eerst die kluiverboom naar achter, leg de giek ernaast, zorg dat ze niet rollen, etc.’ We wippen het roer op de ontstane glijbaan, en beginnen te schuiven.
’t Lijkt bijna als vanzelf te gaan. Op moment dat ik even wat meer geluid maak en kracht zet, laat Sybrën weer van zich horen.

‘Als ik jou zo hoor, dan doen we iets niet goed hoor,’ klinkt ’t vaderlijk; ‘dan moeten we nodig rustiger aan doen.’ En verdraaid, met een beetje vertraging gaat het ineens veel sneller. Ik begin inmiddels zelfs te geloven dat we dat ding op de wal kunnen krijgen.

En inderdaad, met beurtelings vooruitschuiven van de kluiverboom en de giek ligt er ineens een glijbaan tot ver op de wal. Zonder één kreuntje schuift het roer keurig omhoog. De aanhanger wordt zo dichtbij mogelijk neergezet, het roer gaat overeind, en het roer wandelt rustig mee naar de aanhanger.

Op het moment dat ik het roer kantel en op de aanhanger laat glijden voel ik dat het lichter lijkt dan toen we aan de klus begonnen. En ik bedenk me dat het een goed plan was om me bij de EB25 aan te sluiten. Dit gaat me nog veel leren.